Een dag in ons leven...

Het is hoognodig tijd om een stukje op onze website te schrijven! In dit stukje geef ik jullie even een inkijkje in hoe een dag er hier uit kan zien.

De dag begon vroeg, Neline en Niek gaan om 7 uur ’s ochtends naar school. Na stille tijd en ook samen bidden hadden we een zoom meeting met twee mensen uit een kerk in Parijs. Via UFM hebben ze gevraagd of we met hen kunnen kijken of het mogelijk zou zijn komend najaar een groep jongeren te sturen. De kerk heeft een groot verlangen concreter betrokken te raken bij de zending. Op de een of andere manier is Togo op hun netvlies gekomen en toen er een inschrijflijst opgehangen werd in deze kerk, afgelopen kerst, gaven 20 mensen aan geïnteresseerd te zijn! Het was een bemoedigend gesprek! Voor de voortgang van het Evangelie in Togo, en de hulp van de Heilige Geest bij alles wat wij doen, hebben we gemeenten, die biddend achter ons gaan staan, broodnodig!

Direct na het gesprek ben ik met onze overbuurman naar het ziekenhuis in Datcha geweest (een Rooms Katholieke kliniek, 5 km ten zuiden van Atakpamé), daar komt ieder jaar een uroloog uit België werken. Ik ken deze arts en kwam er gelukkig precies op tijd achter dat hij deze week in Datcha zou zijn. Het duurde een paar uur voor hij tijd had Koffi te zien, maar ik ben heel dankbaar dat Koffi kon blijven en dat deze arts een blijven blaas-stoma aan gaat leggen. Dit zal het plaatsen van een directe katheter in de toekomst een stuk makkelijker maken. Daarna moest ik snel nog wat boodschappen in de stad doen.

Thuis kregen wij ondertussen bezoek. Het was een neef van Alex met zijn vrouw en dochtertje. Deze neef is voorganger in een pinkster gemeente en Alex heeft de tijd genomen hem te spreken, te bemoedigen en uiteraard kreeg deze neef een aantal goede boeken mee als leesvoer! Bezoek komt in Togo altijd onaangekondigd en als mensen rond etenstijd komen, eten ze altijd automatisch mee!

Ook kwam in de loop van de dag de ‘frigorist’ , de ‘koelkast-dokter’ nog even langs omdat onze koelkast het niet meer deed. Gelukkig was Marie er ook, zij helpt ons tegenwoordig met de was (we hebben geen wasmachine) en hielp met het leeghalen van de koelkast.

Tussen alle bedrijven door probeer ik e-mails te beantwoorden en ben ik in gesprek met een bevriende architect uit Londen, die eens naar de bouw tekeningen van het nieuwe Instituut heeft gekeken. Alexandre is op het moment erg druk met een soort cursus die hij doorloopt voor Acts29. Dit is de organisatie die kerkplant initiatieven wil ondersteunen en waarvan Alexandre de nationaal vertegenwoordiger is. Over twee weken heeft hij een vergadering, met predikanten uit andere West Afrikaanse landen, in Ivoorkust.

Als de kinderen uit school komen is het voor ons standaard: lees-tijd. Bijna iedere middag (het lukt niet altijd) lees ik zo’n drie kwartier met Neline en Niek. Altijd zijn we in 3 a 4  Nederlands- en Franstalige boeken bezig: Vanmiddag lazen we in een Franse docu-roman over 2 kinderen die de vrijlating van Nelson Mandela meemaakten en discussieerden we over apartheid, we lazen een prachtig verhaal uit Gisette van Dalens’ kerkgeschiedenis boek voor kinderen, we lazen een bladzijde uit een kinderboek vol korte anekdotes uit het leven van Spurgeon, met aansprekende geestelijke lessen voor hen, en we lazen een hoofdstuk in een grappig Nederlands ‘gewoon’ leesboek.

Met weemoedige ogen kijk ik ondertussen om me heen om te constateren hoe ons huis voor de zoveelste keer de afgelopen weken, letterlijk grijs kleurt. Dit jaar is de Harmattan overduidelijk aanwezig. Het is een erg droge, en ’s nachts koele, wind uit het noorden….Maar de Harmattan winden bevatten een ENORME hoeveelheid woestijn-stof! Het is gewoon niet bij te stoffen.

Aan het einde van de middag kwam onze ‘repetiteur’, iemand die Neline en Niek wekelijks bijles geeft. En ik heb ondertussen het avond eten gekookt. Het zijn ook de laatste weken van het CAN (de afrika cup) en Alexandre (die al van kleinst af aan een liefde voor voetbal ontwikkelde) kijkt met spanning de halve finale. Na het avond eten gaat Alexandre naar het Instituut en lees ik met Neline en Niek uit de Bijbel, en doen we onze memory verzen.

Als het rond een uur of half 11 tijd is om naar bed te gaan horen we tot onze vreugde, maar tegelijkertijd ook met een zucht, dat de kraan opeens begint te lopen. In deze droge periode gebeurd het met grote regelmaat dat we overdags geen water hebben. Water word dan vanaf ’s avonds laat tot een uur of 3 ’s nachts gegeven. Dus voordat we naar bed gaan vullen we eerst al onze emmers, tonnen en bakken. Je weet namelijk nooit wanneer het water vervolgens weer komt.